Tuesday, July 7, 2009

I hate love.

 
Have you even been in love? Horrible, isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens your heart and it means someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses. You build up this whole armor, for years, so nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...
You give them a piece of you. They don't ask for it. They do something dumb one day like kiss you, or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so a simple phrase like "maybe we should just be friends" or "how very perceptive" turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a body-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. I hate love.
in Sandman: The Kindly Ones by Neil Gaiman

1 comment:

D.S.Murty said...

ఇంచుమించు ఇలాంటిదే.. ఎప్పుడో చిన్న కాగితం మీద నేను చాలా రోజుల క్రితం రాసి దాచుకొన్నది . ఇప్పుడు చదువుతుంటే.. కొంచెం (చాలా ?) అపరిపక్వంగా వుంది. కాని ఇక్కడి పాఠకులతో పంచుకోవడానికి.
"ప్రేమ" ..!

"ప్రవేశము లేదు " అనే అక్షరాలని
అడ్డంగా వుంచుకుని హాయిగా
స్పందిస్తోన్న నా హృదయంలోకి
ఎలాగో చొచ్చుకు వచ్చి
"నన్నెవ్వరూ ఆపలేరు" అంటూ
స్మితహాసం చేసావు.
నిజమే కాబోలు...
జ్ఞాపకాల జ్ఞాపికలనూ
స్మితహాసాల స్మృతి ముద్రలనూ
మధురానుభూతుల సుస్పందనలనూ
నాకు మి..గి..ల్చి..
నా హృదయం ఆర్తిగా పిలుస్తున్నా
వినకుండా
నువ్వు నిర్గమిస్తుంటే
ఆపలేక పోయాను...
నిజమే..
నిన్నెవ్వరూ ఆపలేరు...! "