The fairy tale of my life..

The fairy tale of my life is coming to it's end, line by line, word by word.

He is a hero, no story teller could afford to imagine. He was always beyond imagination of the wildest of imaginations. He seemed ordinary like you and me. Nothing of him suggested that he'd be beyond our comprehension. Even the script as it was unfolding looked too simple. Only when you looked back at it from a point, you'd have noticed what an incredible journey you were on, along with him. Suddenly, we were at loss of words.

Alas! Everything is fun only till it's fun. Once the fun ceased, he became ordinary for us. Wasting no time, we were asking for his head. We didn't realize how our very own reaction towards him answers one of the ever eluding questions we've had of him. "How can anyone be so loved and still not take it to his head?" Like salty waters, ours was salty love for him. He swam across the oceans of our love and survived,  but what you and I conveniently forgot is, how tired and thirsty he could be.

Luckily, time is doing a big brother here. It's been telling him, "Enough of play! Get back and take rest." Slowly, but surely, he'd be leaving.

So, as the fairy tale of my life is coming to and end, all I can wish and hope and pray is that the ending should be no different from the norms, that he should live happily ever after. Amen!

Seeing Rahul Dravid in flesh and blood..

I've been to Bangalore to watch the India vs New Zealand test match. Though it wasn't test cricket of supreme quality, thanks to some spirited performances by the Kiwis, I thoroughly enjoyed whatever keen contests that happened. From the pavilion stand, I watched Indians on the victory podium. And many more than that.

But the highlight of the last day was when Rahul Dravid quietly walked into our stand and sat couple of seats behind me. I was so engrossed in the game that I didn't really bother the hush behind me. When I finally did turn back, there he was! The gentleman! Or the highest compliment you can play to a man - he is "the complete man", going Raymond's way.

I almost had a minor heart attack watching my hero at a hand's distance. I could have chased him down to get an autograph, which he might have obliged without much fuss. I chose not to. An autograph might have helped boast about it in my circles. But no, that's not what I want.  Having seen him up and close, I now wanna dream - openly and wildly - that I someday would catch up with him for coffee and over it, discuss tons and tons of books. Or may be, interview him for pustakam! Or may be loan from him the entire Cardus collection.(given he has them!)

Looking forward to that day, Rahul. Until then, thanks for everything! 

Old wine, New Packing - Eega

"आक्टर क्या है? डैरेक्टर की हाथ की कटपुतिलिया!" (ఆక్టర్ ఎవరు? డైరెక్టర్ చేతిలోని తోలుబొమ్మ!) అని "చుప్కే చుప్కే" సినిమాలో ధర్మేంద్ర చేత అనిపిస్తారు హృషికేష్ ముఖర్జీ. అదే ముక్కను కొంచెం ఘాటుగా చెప్పారు నసీరుద్దీన్ షా ఒకానొక ఇంటర్వ్యూలో - "I feel actors are overpaid and over priviledged people to start with. They take terrible advantage of the position they are in." సినిమా అనేది దర్శకుని మాధ్యమం. గత కొన్నేళ్ళుగా తెలుగు సినిమా ఎంత దుఃస్థితికి దిగజారిదంటే, సినిమాకు చెందిన ప్రతి ఒక్క అంశం "హీరో" చేతిలో కీలుబొమ్మైలైపోయాయి. సాధారణంగా ప్రదర్శనల్లో నాణ్యత లోపిస్తే డబ్బు చెల్లించి టికెట్ కొన్నందుకు "ప్రేక్షకుడు" రాళ్ళురువ్వుతాడు. ఇటీవల వచ్చిన చాలా తెలుగు సినిమాలు "ప్రేక్షకుడి" డబ్బు, సమయం, తెలివిపై వేసిన జోకుల్లా అనిపించాయి, నాకైతే! రెండున్నర గంటల సేపు లోకువ కట్టడం చాలదన్నట్టు, ఆడియో ఫంక్షన్లలో, ప్లాటినమ్ డిస్కులని, పది-ఇరవై-పాతిక రోజుల పండుగులని నానా ఆర్భ్హాటం చేసి, ఆపై అందులో గొప్పలు చెప్పుకోవడం, తొడలు కొట్టుకోవడం.  ఉఫ్.. మధ్యలో బాణం, గగనం లాంటి సినిమాలూ వచ్చాయి. అవేంటో ఏడ్చేవాళ్ళని మభ్యపెట్టడానికి అన్నట్టు ఉన్నాయేగానీ, ఒక తీరూ తెన్నూ కనిపించలేదు.

అయినా చూడక తప్పని పరిస్థితులు ఏర్పడినప్పుడు, "You begin the joke. I'll complete it." అన్న తరహాలో చూడ్డం మొదలెట్టాను. అందుకే నన్ను "మగధీర" అంతలా నవ్వించింది. ఇవ్వాళ "ఈగ" సినిమా కూడా అదే నమ్మకం చూశాను. సినిమా నాకు నచ్చింది, కాకపోతే సినిమా గొప్పతనం వల్ల కాదు. ప్రస్తుతం తెలుగు సినిమా ఉన్న దీనావస్థ వల్ల ఈ సినిమా నచ్చింది.

కథలో చెప్పుకోడానికి ఏమీ లేదు. ఏమీ లేదు. ఇప్పటికి కొన్ని వందల సినిమాలు వచ్చాయి ఈ కథాంశంతో. అయితే, అట్లా అరగదీసున్న కథనే ఒక "ఈగ"ను హీరో చేసి తీయటం నచ్చింది. ఒప్పుకునే ధైర్యం ఉండాలే కానీ, ఈ సినిమా ద్వారా నాకు కనిపిస్తున్న మెసేజ్ ఒక్కటే - "హీరో.. హీరోయిజం అని విరగబడుతున్నారే! నిజానికి అదే కథలో హీరోగా ఓ మనిషి వేసినా, లేక ఒక పురుగు వేసినా పెద్ద తేడా ఉండదు." అనే! మన సదరు హీరోలకన్నా అన్ని విధాల ఈగ వెయ్యి రెట్లు నయం.

• తలాతోకలేని డైలాగులు కొట్టకుండా, సైలెంటుగా వైలెంటుగా తన పని తాను చేసుకుపోతుంది.
• ప్రస్తుతం వస్తున్న చాలా హీరోలకన్నా ఈగ చూడముచ్చటగా కనిపించింది. 
• ఈగ పెట్టినన్ని ఎక్స్-ప్రెషన్స్ లో ఎన్ని మన హ్యూమన్-జీరోలు పెట్టగలరో నాకు డౌటే! 
• సాధారణంగా సినిమాల్లో కనిపించే అర్థంపర్థంలేని చితకబాదుడుకన్నా ఈగకు తెలివితో కొట్టడం తెల్సు. 
• ఈగకు ప్రేమించడమూ, పగతీసుకోవడమే కాదు, ప్రేమించిన పిల్లని వికారంగా తిట్టుకోదు. It's plain respect here! 
• ఈగే కాదు, ఈగ లవర్ కూడా పనిపాటా చేతనైన పిల్ల. బట్టలు కుదురుగా వేసుకుంటుంది. ఒక పనో, వ్యాపకమో తెల్సిన పిల్ల. అప్పుడప్పుడూ బుర్రకూడా వాడుతుంది. 
• అన్నింటికన్నా "ఈగ" ఛానెల్, ఛానెల్ కు వచ్చి "మా సినిమా చూసిపెట్టండి బాబయ్యా!" అంటూ చెవిలో జోరీగ కాలేదు. అంతకన్నా ముఖ్యంగా "మా తాతయ్య, మా బాబాయ్, మా నాన్న.." అంటూ ఫామిలీ ఆటోబ్రయోగ్రాఫీ చదువుకురాదు, చీటికిమాటికి.  

పైన పేర్కొన్నవి మన సినిమాల్లో కనిపించటం దుర్లభం కనుక, ఏ చెట్టూ లేని చోట ఆముదమే మహావృక్షం అయినట్టు ఉంది పరిస్థితి. If not for the technical brilliance, there's nothing much to take home from it. Rajamouli still fails to impress me as a story-teller. ఈ సినిమాకు రెండున్నర గంటలు అనవసరం. రికార్డులు, అవార్డులు కాక ఈ సినిమా చేసే ఏకైక పనికొచ్చేపని హీరోలకు వారు ఆక్టర్లు మాత్రమే అని గుర్తుచేయడం. అందులో సఫలమై, రానున్న రోజుల్లో కాస్తో-కూస్తో సరుకున్న సినిమాలు వస్తే, బహుశా అప్పుడేమన్నా ఈగ ఒక మైలురాయి అవుతుందేమో కానీ, అంతవరకూ మాత్రం it's a typical Telugu movie. Just that the lead happens to be an animated creature, hence bringing some hope and respite to otherwise fed up audience.

Recommending udacity.com

There are escape routes and happy diversions to each one of us, otherwise it's hard to retain sanity. And recently, I found a newer happy diversion, a diversion that pays rich dividends, called udacity.com. It is an digital university which offers courses for free. To begin with it had all Computer Science related courses, but slowing is expanding to Maths and Physics. Hopefully, arts in near future. So, even if you're not into IT and/or related academics, there could be something for you to check-out. 

As far as my experience goes, I'm loving my stint with udacity.com. There are two reasons why you gotta spend some time there: 1) To learn the learning. 2) To able to teach better. 

Since I had zero python exposure, I began with the basic course available (CS101) out there and at the end of it, my python skills might still be a bit shaky, but the whole approach of tackling a problem got richness into my Java experiments. Prof. Evans is a find for me. His ability to teach complicated stuff in simple-to-digest way has just overwhelmed me. Prof. Wes is another! 

After a successful adventure with the first course, I've been meddling with some other courses  and expect to see through them in few weeks to come. 

It needs some amount of self-discipline and dedication to finish these courses, but then, they are so much fun to do with those quizzes and ever growing forums, that it's hard to be lazy. More than the technical skills I had picked up in these courses, what I thoroughly enjoy is the creative process in Software Engineering, which so easily gets lost in the tight deadlines, over-the-roof celebrations of projects, performance appraisals and insecurities. I've got back to the sheer joy of programming, once again. 

If you're not too worried about your career at the moment or if you're going through a sort of career-crisis, this should be a place to hang out. And as a surprise, even if you're dealing with a crisis life has thrown upon you, and no python nor java can solve it - it is still a good idea to be here, because it is such a happy diversion! 

The standard of teaching is the best you can dream of and you can do it at your convenience. What are you waiting for?! See ya in the class! 

Thank you. Miss you. Love you.

People come. And then, people go. That's the surest part, the-going-away part. Celebrate people as and when they happen to you, because for all you know, they might not be around any longer.

Rahul bid good-bye to international cricket today. What does that mean to me?

Remember The Picture Of Dorian Gray? Today, my hair turns a bit gray and face has few wrinkles. I've grown old, irreversibly that too, with his retirement. The huge chapter of admiration and adulation that ran across my teenage and youth, came to an end. There will be no new additions to the numerous stories I weaved out of his mere presence. The star I kept gazing at in bored hours and kept praying to in moments of desperation, has gone out of my horizon, once for all!

But hey.. I'm the winner here. I've loads and loads of goods to carry home. A wealth that has escaped from memory cells to find a deeper suitable seat for a life long stay.

Thanks Rahul for being around and for what you're. And yeah, love you!