పుస్తకం.నెట్‍తో మూడో ఏడాది

(నా తెలుగు బ్లాగులో ఫిక్షన్ తప్ప మరేం రాయనని మడి కట్టుకున్నాను. అందుకని ఈ ఆనవాయితీ పోస్టును వాయిదా వేద్దామనుకున్నాను గానీ, నేనెంత పనిదొంగనో ఒప్పుకోవటంలో నాకు బోలెడంత నిజాయితి కూడా ఏడ్చింది కాబట్టి, ఇక్కడ.. ఇలా..)

2011  హోల్ మొత్తంగా వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే ఉండీ లేనట్టూ, లేకున్నా ఉన్నట్టూ, ఉండడానికి లేకపోవడానికి మధ్యనున్నట్టూ ఏదోదో అనిపిస్తోంది. చేతిలోని పర్సో, మొబైలో "అర్రె.. ఇక్కడే ఉండాలి. ఎక్కడ పోయింద"ని వెతుక్కున్నట్టు ఈ ఏడాదినీ వెతుక్కోవాల్సి వచ్చిందిలే! ఇహ, అందులో మళ్ళీ పుస్తకం.నెట్ విశేషాలంటే ఏం రాస్తానో ఏమో? మొదలైతే పెట్టాను కాబట్టి.. ఖాళీ పేపర్ అయితే ఇవ్వనులే.. జై జె.ఎన్.టి.యు..

2010 ముగింపులో పుస్తకం పనుల మీద చాలా తిరిగాం. అదే 2011 మొదట్లో కూడా బాగా కొనసాగుతుందని ఆశించాను. విజయవాడ పుస్తక ప్రదర్శన కాస్త నిరాశపరిచినా శ్రీశ్రీ ప్రింటర్స్, నవోదయ రామ్మోహనరావుగారిని, తనికెళ్ళ భరణిని, పాత పుస్తకాల నాగేశ్వరరావుగారిని కలవటం ఆనందం కలిగించింది. కొత్త ఉత్తేజాన్ని ఇచ్చింది. కాకపోతే కొద్దిలో నండూరి రామ్మోహనరావుగారిని కలవటం తప్పిపోయింది నాకు. And I always knew, I lost once in a life time opportunity!

జనవరి నెలలోనే పుస్తకం అడ్మిన్ పనుల నుండి తప్పుకోవాలనుకున్నాను. అదే చెప్పాల్సిన వాళ్ళకి చెప్పాను. ఫిబ్రవరిలో రమణగారు పోవటం - one of most tragic phase in my life. వినగానే ’ఓహ్.. ’ అని మాత్రమే అనిపించింది కానీ, గడిచిన కొద్ది చాలా బాధపెట్టింది ఆ నిజం. దాంతో ఓ shellకి వెళ్ళిపోయి, పుస్తకాన్ని దాదాపుగా మర్చిపోయాననే గుర్తు. Loads of inaction, dumbness and numbness - చాలా కారణాలనుకోండి, అలా అవటానికి. సో.. పుస్తకం పనులేం చేయకుండా, అసలేం రాయకుండా, ఎవర్ని రాయమని విసిగించకుండా కాలం గడిచిపోయింది. ఆ నిర్లిప్తత కొద్దిమందికైనా సాంత్వన కలిగించిందనే అనుకుంటున్నాను. ;)

మనుషులని కలవటం, వారి చేత మాట్లాడించటం కొద్దిగా backseat తీసుకున్నా, పుస్తకాలు చదవటం నిర్విఘ్నంగా, నిరాటంకంగా జరిగింది. ఎప్పటిలానే ఒక పద్ధతి పాడూ లేకుండా ఏ పుస్తకం చేతికందితే దాన్నే చదవానరంభించి నచ్చితే పూర్తిచేయటం, లేకపోతే వదిలేయటం. మధ్య్లలో ఎప్పుడో కొంచెం అలసత్వాన్ని వెనక్కి నెట్టి పుస్తకాలను గూర్చి బుద్దిగా రాసాను కొన్నాళ్ళు. నచ్చినప్పుడు నచ్చిందని చెప్పడానికి వెనుకాడినా, నచ్చకపోతే మాత్రం వచ్చి అక్షింతలు వేస్తారని తెల్సింది. At least, I was being read - wow moment, no? :P

దానికన్నా ముఖ్య విషయం. నేను పుస్తకం నుండి తప్పుకుంటున్నానని చెప్పినప్పుడే చెప్పాను, రాస్తూ ఉంటాను. అయినా కూడా జనాలు "మీరు వెళ్ళిపోతున్నా అన్నారు? ఇంకా ఎందుకు రాసి విసిగిస్తున్నట్టు?" అన్న ధ్వనిలో ప్రశ్నలు అడిగారు, అడుగుతున్నారు. సమాధానం చాలా సింపుల్.. పుస్తకం తెర వెనుక ఉంటేనే పుస్తకంలో రాయాలని ఏమీ లేదు. పుస్తకం నిరవధికంగా నడవడానికి ఒక్కరో, ఇద్దరో కారణం కారు, కాలేరు. అందులో చాలా మంది భాగస్వామ్యం ఉంటుంది. రమణగారిలా చెప్పాలంటే ’సమిష్టి వ్యవసాయం’. పుస్తకం.నెట్ అనే తోటలో ఏదో మూల ఎన్నుకొని అందులో ఇష్టమైన మొక్కను నాటుకొని, పూలు పూయించుకోవచ్చును. దానికి భూమంతా వారి పేరు మీద ఉండాలనేమీ లేదు.

ఒక వెబ్‍సైట్ అడ్మిన్లకుండే తలనొప్పులు వాళ్ళకి ఉంటాయి. వాళ్ళని పొగిడేవాళ్ళకన్నా అటు-ఇటు అయ్యే క్షణాల కోసం కాచుకొని కూర్చొని, వాళ్ళని అనడానికి సిద్ధంగా ఉండేవాళ్ళు ఉంటూనే ఉంటారు. నచ్చినప్పుడు అవసరానికి మించి పొగుడుతారు. నచ్చనప్పుడు baseless allegations చేస్తుంటారు. లోకం తీరంత అని వదిలేయటం ఒక పద్ధతి. కానీ ఎప్పుడోకప్పుడు ఏ రాళ్ళు తగులుతున్నాయో, అవి చేతుల్లోకి వచ్చే అవకాశమూ ఉంది, వాటిని తిప్పి కొట్టే అవకాశమూ ఉంది. The so called sense of humour కొట్టే, కొట్టించుకునే వాళ్ళకే ఉంటాయి గానీ, రాళ్ళకి ఉండదు! :)

బెంగళూరులో బుక్‍వార్మ్ వాళ్ళతో ముచ్చటించటం కొంచెం పాత రోజుల్ని గుర్తుతెచ్చింది. ఆ వెంటనె గయ్ డి అనే లింగ్విస్ట్ తో ఈ-మెయిల్ సంభాషణ మరింత నచ్చింది. ఆయనంత త్వరగా ఒప్పుకుంటారని గానీ, లేక అంత తీరిగ్గా జవాబులిస్తారని గానీ ఊహించలేదు.

ఈ ఏడాది మరో అపురూప పరిణామం - జంపాల గారి వ్యాసావళి. అందరి వెంటపడినట్టే వీరిని పుస్తకంకు రాయమని మొదట అడిగినప్పుడు "నా ప్రొఫెషన్ అంత సమయం మిగల్చదు" అని అన్నారు. అదీ నిజమేనని ఊరుకున్నాం. కానీ వారం తర్వాత వారం ఆయన రాస్తూనే ఉండింది ముందు అబ్బుర పరిచింది, తర్వాత కొంచెం అసూయ కలిగించింది, చివరకు ఆయనకు నమో నమః చెప్పేసుకున్నాం లే! అంతలా, రాస్తూనే ఉన్నారు. Amazing insipration! కేవలం పుస్తకం విషయంలోనే కాదు, మనిషికి డిసిప్లెన్ ఉంటే ఎన్ని పనులు చేసుకోవచ్చోనని చూపారు. చదవటం, రాయటంకన్నా ఆయనలో నాకు చాలా నచ్చేవి.. the passion to communicate! Simply mind blowing!

ఏదో ప్రళయం వస్తే తప్ప మేం థీం మార్చేలా కనిపించలేదు. అలాగే, హాక్ అయ్యే పరిస్థితులు తప్పించుకొని ఎట్టకేలకు ఆ పాత బట్టలను వదిలి కొత్త బట్టలు వేసాం. అవేమో అంతగా అతికనట్టు లేవుగానీ, ప్రస్తుతానికి అలా కొనసాగించాల్సి వస్తుంది. దాన్ని కొంతైనా ఒక తీరు తెన్నూ తేవాలని ప్రయత్నం. చూడాలి!

తెర వెనుకున్నా, ముందున్నా, తెరనే ముసుగేసుకున్నా పుస్తకం అనేది ఒక ’కొంచెం ఇష్టం. కొంచెం కష్టం’ వ్యాపకంగా అలవాటయ్యిపోయింది. ఈ ఏడాది మేమిద్దరం కాస్త వెనక్కి తగ్గినట్టు అనిపించినా, పుస్తకం బాగానే నడిచింది. మున్ముందు మమల్ని అనాసక్తులూ, అలసత్వాలూ ఆవహించకుండా ఉంటే మా వంతుగా చేయాల్సింది మేము చేస్తాం. ఆనక whosoever's ఆధీనం!  


Sowmya's recap: http://vbsowmya.wordpress.com/2011/12/31/3yrspustakam-net/

So it goes.

Goodbyes should happen. Like love. Happen before you realize they're happening. Happen in a way you can't help it.  Happen without seeking your permission. 


Goodbyes, like easy death, should be without rehearsals. Because the more you prepare to bid a goodbye, the more you hang around. The more you try and look back, the weaker will be your step forward. The more you struggle to say it, it only means your secret wish is to stay back. 


'It's time this blog goes into dust' - I never wanted to write any such thing on any of my blog. A good friend of mine once did the same. After few usual concerns and pleas about closing his blog, one person had this to say: "If you wanna buzz off, Buzz off. Why the drama?" That always keeps playing on my mind. 


I don't know if stubborn reticence is an offence. I don't know if prolixity is a crime. What I know, for sure, is, if they are, then I could be convicted in both cases. 


To tweak Dorothy Parker's quote a bit, I love writing. Not having written. Writing gives you the solitude. Having written forces you to stand among public. 


The reason this blog would go dumb is, because there's this nagging feeling that it isn't suiting me, not any more. Micro blogging is where I find my love, these days. Also, I'm keen on practicing the economy-of-words. So.. 


So.. So it goes. 


(Thanks to each one of you for being here. I don't know if I deserved the attention I got, but it made me feel good. May be, having written isn't such a bad phase. So long! )

Now, that's what I call P-e-r-f-e-c-t!

One day, I was in a moving bus. It came to a sudden stop and it took a moment to realize, we were saved by a fraction of second. I was scared to death. After few breaths, I looked at the book in my hand. I smiled and thought, "Not such a bad way to die, after all." I was reading Catch 22. It would be poetic, if I get to the last page of Catch 22 on my last day. 

To bring the date with death to a li'l more perfection, I wanna die listening to this song, "Zindagi aa raha hoon main." Well, it might sound ironic, but irony is what life is all about. So, that would be make it.."Just Perfect."

Kishore daa and Jo Heller! Ah.. all too tempting! Lurking around, Ms. Death? :P

 

Books, Books and Books..

I've been reading as if this my last chance to read. In last 15 days or so, I've been through at least a dozen books. Not much work, insomnia, lackluster IPL, no movies, zero-shopping, anti-social mood have all contributed to the reading spree in their own way. I wonder, what would I be without books.  As I write that, the paranoid in me kicks in to remind me my to-do list: write on "why not to read books" as one of pustakam.net's upcoming articles. 

Though, it has been much fun writing for pustakam, looks like I'm getting too conscious there. And I'm my worst, when I get conscious. What I write about books is miles away from what you call, literary criticism. Nor do I enjoy, *studying* literature. I'm not the kind to break sentences, peep through them and find something. I'm happy burrowing through the work. Fiction or not, I'm fine as long as I can stand (better, understand) what's the author is trying to convey. May be, I'm a butterfly reader. It's high time, I accept that. 

Well, getting on track.. the books I read / reading. 

Who the hell is Julian Barnes? I was introduced to Flaubert's Parrot a while ago, and I did read few pages of it, not noticing who wrote it. Yesterday, when I came across "Nothing to be frightened of", I took him as stranger. Only after reading his profile, did I realize, he isn't that stranger to me. This book (Nothing to be..) is a collection of essays on death. Death being one of my pet topics, I couldn't resist, starting with it. The bonuses, however, were another favourite topic, God and introduction to Jules Renard's Journals. 

I'm too lazy to categorize myself into atheist or antagonist or whatever. I, with all sincerity, don't care if God exists or not. If he does, it would be nice catching up with him for a chat. If not, oh, the world remains petty much the same to me. So, if any of these anti-God statements sound to me as the sound of timber, when the opposition batsman is bowled out, I guess, it's only because, I love people venting out frustration.

God + Death should make for one of those irresistible exy (existentialism) combination. I enjoyed the book, despite enough complaints. 

It was momentary decision to read "Portraits of a Marriage" by Sandor Maria, as soon as I read the first line in Middlestage. Half way through it, I forced myself to take a break from it. What an emotional roller coaster ride?! Taxing. Nevertheless, worth the time and effort. One of those books, which read like research material on human relations.

India Vs Australia, Adelaide Test 2003 (from The Hindu Group) was a surprise addition to my list. Hardly 40 pages, it doesn't take more than hour to complete it, accommodating nostalgic trips to and fro. Deeply disappointed with the book. Having read Cardus, everyone look like amateurs to me. It would take at least few pages to try and explain what this particular victory means to me!  Planning to write about it soon. 


Ramanujan's life in Kanigel's words was an enriching experience. To the psycho-analyst in me, the 360 degree view of Ramanujan, was rewarding. The Hardy-Ramanujan relation was a wonder in itself. Now that I've an idea of Hardy's world, revisiting "The Mathematician's Apology" wouldn't be such a bad idea. 

Julian and Hardy, both, are cricket buffs. Both from UK. Just for the record. 

Asleep by Banana Yoshimoto was the first book I read after, in fact soon after, Mullapudi gaari demise. Unable to cope up with the uninvited tears in a public place, I was forced to take refuge in a book, any book. Luckily, Asleep was what came to hand. Banana's prose took me completely into it, and almost did the trick of blow-drying my tears. The bottom line of each story in it was that: blow-dried eyes acting up! 

Asleep reminds me of my victory over insomnia. (Ok. Pseudo-victory) Given the egoist I'm,  when sleep ignores me, I ignore her. Things have gone so worse between us, that we no longer pretend. Or don't even pretend pretending. I found (or at least thought I've found) a way around her. I took my kindle with a torch beneath the blanket. When that proved painful, I chose text-to-speech on kindle to keep her at bay. By the way, reading on kindle is such a joy. I read double fast on it! I'm increasingly getting comfortable using it, while continuing to crib about the ancient navigation buttons.

Thus I read (aka listen) Saramago's Seeing! He demystifies writing as simply as, "sit-and-write, nothing-else". But I wonder how can his imagination can go to that level of detail. He blew me away. What an imagination! Take a bow, Sir! I've started with "Baltasar and Blimunda", but somehow couldn't give the undivided attention Saramago demands. Have to get back to it. 

Although, Saramago insisted on reading out loud his novels, since he writes in the talking style, I missed his peculiar punctuation, so much so that I forced to re-read those marathon paragraphs.  

Read Knut Hamsun's Hunger. Made a very interesting read. A month ago, I left this book, mid-way through, but after having heard Steve Toltz speak so high of him. His other book "Mysteries" which Madhuri introduced here is still out of my reach. Proj. Gutenberg gave me a chance to get hands on "Looking back at Happiness." 

The most human human was one pain in the ....... No. I don't intend to abuse. Just looking for the right word. May be, pain in the soul? Sounds too melodramatic. No?


Revisiting Bapu Bommala kathalu. It's joy indescribable. Surprising myself, started with Calvin and Hobbes and Peanuts for the first time ever. Winnie, the pooh is also around! 

Adam Gilchrist is my most favourite Australian. But Steve Toltz is coming threateningly close to that spot. His first book was such a treat, that I can't wait for the second. Are you listening, Mr. Toltz?